Zielne bukiety

W danej tradycji ludowej, WIĄZANKA czyli tzw. ziela, był to zestaw zbóż oraz rozmaitych roślin, które były święcone w dniu Matki Boskiej Zielnej. Rośliny święcono w formie wianuszków albo wiązek-bukietów. Poświęcone w tym dniu, były starannie przechowywane na strychach lub w innych ustronnych i przewiewnych miejscach, i wykorzystywane , po kilka listków, do zabiegów magicznych i ochrony przez złem.

Skład roślin w wiązankach zależał od regionów. Jeśli chodzi np. o wiązanki sądeckie, było w nich dużo, różnych zbóż, na Śląsku z kolei przeważały rośliny polne, ogrodowe, tj. często nie uwzględniano roślin uprawnych.

Wiązki posiadały charakter magiczny , zabezpieczający ludzi, zwierzęta i całe gospodarstwo przez działaniem złych sił i duchów. W Sądeckim chroniono bydło przed utratą mleka, wtykając wiązki za żłób w oborze, albo pod próg. ta sam wiązanka wkładana pod poduszkę położnicy, miała chronić przed boginką. W Sądeckim również wiązkę wieszano na drzwiach, gdzie sypiano, powstrzymując przez to ewentualne przyjście demona.